คืนชีพกองทัพโจรสลัดสยองโลก
ตอนที่ 1 เรือผี
กะลาสีเล่าเรื่องเกี่ยวกับความยิ่งใหญ่ของเรือโจรสลัดสีดำ
พวกเขาเห็นมัน บางครั้งเวลาที่มีหมอกหนาแน่น
หมู่โจรสลัดที่น่ากลัวจะอยู่บนเรือลำนั้น
และไม่สามารถออกมาได้เพราะเรือนั้นเป็นเรือที่ถูกคำสาป
แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียว
ที่นั่นไม่มีผีอยู่จริง หรืออาจจะมีกันแน่
เรือดอนท์เลส
เคลื่อนผ่านหมอกหนาแน่นออกมาอย่างช้าๆ มันเป็นเรือที่ใหญ่มาก บรรทุกปืนกว่า 50 กระบอก และมีผู้ชายที่แข็งแรงกว่า 100 คน
12 ปีก่อน อลิซาเบธสวอนน์ ยืนอยู่ด้านหน้าของเรือ เธอจะเดินทางไปพอท รอยัล
ในจาไมก้า พ่อของเธอได้เป็นข้าหลวงของที่นั่น
“ฉันอยากพบโจรสลัด” เธอคิด
และยังจำเสียงผ่านเพลงนี้ได้
โยโฮ, โยโฮ โจรสลัดคือชีวิตของฉัน
โยโฮ, โยโฮ โจรสลัดคือชีวิตของฉัน
ทันใดนั้นกะลาสีเรือคนหนึ่งเรียกเธอไป
“เงียบซะ คุณหนู!” เขาพูด “เรือโจรสลัดอยู่ในมหาสมุทรนี้
คุณไม่ต้องการเรียกมันมาหาพวกเราหรอก”
“กิบส์”กัปตันนอริงตันตะโกนเรียกกะลาสี
“ไม่ต้องกลัว”เขาพูดกับอลิซาเบธ “ไม่มีโจรสลัดที่นี่แน่นอน”
“ฉันไม่ได้กลัว”อลิซาเบธพูด
แต่เธอกลับรู้เรื่องเกี่ยวกับโจรสลัดและหมอกควันนั่น
พวกเขามองลงไปที่น้ำสีดำ
มีบางสิ่งลอยอยู่ตรงนั้น มีนคืออะไร?ไม้? กล่อง?
“ดูนั่น!” อลิซาเบธตะโกนบอกกัปตัน
“นั่นมันผู้ชายนี่” กัปตันนอริงตันพูด
“ไม่ ไม่ใช่” อลิซาเบธพูด “เขาคือเด็กผู้ชาย
เร็วเข้า เร็วเข้า ช่วยเขา! ใครก็ได้ช่วยเขาที”
กัปตันนอริงตันเรียกลูกเรือของเขา
“เอาเขาขึ้นมา”
พวกเขานำเด็กผู้ชายนั้นขึ้นมาบนเรือดอนท์เลสส์
“เขาปลอดภัยใช่ไหม” อลิซาเบธถาม
“ใช่แล้วคุณหนู” กะลาสีคนหนึ่งพูด “เขาสบายดี”
“แต่เขามาจากไหน” อลิซาเบธถาม “ข้างนอกไม่มีที่ไหนเลยนอกจากมหาสมุทร”
ไม่มีใครตอบเธอ
ต่อมามีเรือลำใหญ่เคลื่อนออกมาจากหมอกควัน ผู้ชายบนเรือลำนั้นตายหมด
ชายคนหนึ่งวิ่งไปด้านข้างเรือดอนท์เลสส์
และมองลงไปที่มหาสมุทร มีใครอยู่ตรงนั้นไหม?
“คุณหนูอยู่กัยเด็กคนนี้ก่อน” กัปตันพูดกับอลิซาเบธ
อลิซาเบธนั่งลงข้างๆเขา
เขาน่าจะอายุใกล้เคียงกับเธอ 10 ขวบ หรืออาจจะ 11 ขวบ เขาลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ
“สวัสดี” อลิซาเบธพูด “แนชื่ออลิซาเบสวอนน์”
“ฉันวิลล์ เทอร์เนอร์” และเขาก็หลับไปอีกครั้ง
อลิซาเบธมองเขา
และเธอก็เห็นบางสิ่งในเสื้อของเขา มันคล้ายกับทอง เธอจึงหยิบมันขึ้นมาอย่างช้าๆ
และจ้องมองอย่างระมัดระวัง มันคือเหรียญขนาดใหญ่ บนเหรียญมีรูปหัวกะโหลกและกระดูกไขว้กัน
“โอ้…” เธอคิด “วิลล์
เทอร์เนอร์ นายเป็นโจรสลัด!”
เมื่อกัปตันนอริงตันเดินเข้ามา
เธอรีบเก็บเหรียญไว้ในชุดของเธอ
“เขาพูดอะไรไหม”กัปตันถาม
“เขาชื่อวิลล์
เทอร์เนอร์”เธอตอบ
ข้างในชุดของเธอ
เธอยังเก็บเหรียญนั่นไว้
เธอมองออกไปที่มหาสมุทร
ตรงหน้าของเธอมีเรือลำใหญ่สีดำ และมีรูปหัวกะโหลกกับกระดูกไขว้เหมือนกัน
เรือลำสีดำได้เคลื่อนออกไปแล้ว
แต่อลิซาเบธกลับรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที
ตอนที่ 2
Port Royal
อลิซาเบธลืมตาขึ้นมา
เธอนอนอยู่บนเตียงที่บ้านของผู้ว่าใน Port Royal เธอมองลงที่เหรียญทองแล้วยิ้ม
ในทุกๆวัน เธอยังคงคิดเกี่ยวกับเรื่องเหรียญนี้ และนึกถึง วิลล์ เทอร์เนอร์
มันเป็นเรื่องจริงเมื่อ 8ปีที่แล้ว
ได้ยินเสียงพ่อของเธอ
“หลับอยู่รึเปล่า?
ตื่นได้แล้วลูก!” ผู้ว่า
สวอนน์เข้ามาในห้องของเธอ
“วันนี้อากาศดีมาก”
เขาพูด “ดูซิ…พ่อมีบางอย่างมาให้!”
เขามอบกล่องกับอลิซาเบธ ข้างในนั้นมีชุดเดรสแบบใหม่ล่าสุด จาก London
ลูกน่าจะใส่มันไปงานวันนี้นะ” เขาพูด “สำหรับงานเลี้ยงของ กัปตันนอริงตัน”
“โอ้…พ่อค่ะ”อลิซาเบธพูด
“เขาเป็นสุภาพบุรุษ
และเขาก็ชอบลูก, ลูกรู้ไหม เขาชอบลูกมากนะ และหลังจากวันนี้
เขาจะได้เป็นผู้การ นอริงตัน”
ท่านผู้ว่าออกมาจากห้องของอลิซาเบธ
และไปที่ห้องทำงานของเขา
วิลล์ เทอร์เนอร์
อยู่ที่นั่น ตอนนี้เขาอายุ 20 ปีแล้ว และเป็นชายหนุ่มที่แข็งแรง รูปร่างสูงใหญ่
“นาย
เทอร์เนอร์” ท่านผู้ว่าพูด “สวัสดี”
“สวัสดีครับ”
วิลล์พูด
“คุณนำของมาไหม?”
“ครับ,ท่าน นี่ครับ”
วิลล์ส่งกล่องใบยาวให้กับท่านผู้ว่า
เขาเปิดกล่องนั้นออกมาอย่างระมัดระวัง แล้วนำดาบออกมาด้วยรอยยิ้ม
“ยอดเยี่ยม!
ทำได้ดีมาก” เขาจะนำดาบเล่มนี้ไปมอบให้กับ นอริงตัน
ผู้การเรือคนใหม่
“ขอบคุณครับ,ท่าน” วิลล์พูด
วิลล์มองขึ้นไป
และเห็นอลิซาเบธ เธอดูสวยมากในชุดเดรสตัวใหม่นี้
“อลิซาเบธ!”
ท่านผู้ว่าพูด “ลูกใส่ชุดนี้แล้วงดงามมาก”
และเมื่อ
อลิซาเบธเห็นวิลล์
“สวัสดี,วิลล์” เธอพูด “เมื่อคืนนี้ฉันฝันถึงคุณด้วย!
คุณยังจำครั้งแรกที่เราเจอกันได้ไหม ที่บนเรือ?”
“แน่นอนครับ,ผมจำได้ คุณสวอนน์” วิลล์พูด “ผมไม่มีวันลืมวันนั้น”
เขายิ้มให้เธอ
ท่านผู้ว่าไม่ชอบที่ทั้งสองพูดคุยกัน
“เราต้องไปกันแล้วล่ะ”
เขาบอกอลิซาเบธ “ได้เวลาแล้วลูก” เขาดึงแขนเธอไป
อลิซาเบธหันไปยิ้มให้กับวิลล์
“ลาก่อน
คุณเทอร์เนอร์” เธอพูด
แล้วท่านผู้ว่ากับลูกสาวก็ออกจากบ้านไป
ตอนที่
3 กัปตัน แจ็ค สแปโรว์
กัปตัน แจ็ค สแปโรว์
มองดูเรือใน Port Royal เรือของเขาทั้งเก่าและลำเล็ก
เขาจึงต้องการเรือลำใหม่ที่ขนาดใหญ่กว่า เขาไม่มีเงินเลย แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา
แจ็ค สแปโรว์ เป็นโจรสลัด และเขาก็มีแผนการ
เขามองไปที่เรือ ดอนท์เลสส์
เป็นเวลานาน มันเป็นเรือลำใหญ่ที่มีปืน 50 กระบอก ต่อมาเขาเหลือบไปเห็นเรือ Interceptor
มันลำเล็กกว่าแต่เร็วกว่ามาก และเขาต้องการมัน
มีกะลาสีเรือ 2 นาย
อยู่ด้านหน้าของเรือ อินเตอร์เซ็พเตอร์ แจ็คเดินเข้าไปหาพวกเขา
“ นายห้ามเข้ามาตรงนี้”
กะลาสีคนหนึ่งพูด เขามองไปที่เรือเก่าๆของแจ็คแล้วหัวเราะ “นายเป็นใคร? แล้วนั่น…คืออะไร?
“นั่นคือเรือของฉันเอง”
แจ็คพูด เขาหันมายิ้มให้กับกะลาสี และจ้องมองไปที่เรือ อินเตอร์เซ็พเตอร์
กะลาสียิ้มให้กับเขา
“ฉันชอบเรือของพวกนาย”
แจ็คพูด
“ใช่, มันเป็นเรือที่เร็วที่สุดในทะเล แคริบเบียน”
“จริงเหรอ?”
แจ็คพูด “เรือ แบล็คเพิร์ลไม่ใช่หรอที่เร็วที่สุด”
กะลาสีคนหนึ่งหัวเราะขึ้นมา
“มันเป็นแค่เรื่องหลอกเด็ก”
“มันไม่ได้มีอยู่จริงๆหรอก”
เขาหันมาพูดกับเพื่อนของเขา “ แต่ฉันเคยเห็นเรือลำนั้นนะ”
พวกเขาหันกลับมาหาแจ็ค
แต่แจ็คไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว เขาขึ้นไปบนเรือ อินเตอร์เซ็พเตอร์
กะลาสีทั้งสองนายจึงรีบวิ่งตามเขาขึ้นไป
“นายจะทำอะไร”
พวกเขาตะโกน “นายห้ามขึ้นมาบนเรือลำนี้นะ!
นายชื่ออะไร?
“สมิธ.”
แจ็คตอบ
“แล้วนายมาทำอะไรที่
Port Royal, นายสมิธ?
“ฉันต้องการเรือสักลำในนี้”
แจ็คพูด กะลาสีทั้งสองครุ่นคิดกับเรื่องที่เขาบอก
สูงขึ้นไปบนระเบียงที่พัก, อลิซาเบธยืนอยู่กับผู้การนอริงตัน วันนี้เป็นวันที่ร้อนมาก
และชุดของเธอก็หนาแน่นจนอึดอัด
“ดูเรือตรงนั้นสิค่ะ”
เธอพูด “มันดูสวยจัง”
“แต่คุณสวยกว่านะ”
ผู้การนอริงตันพูด
“คุณเป็นผู้หญิงที่งดงาม
เพียบพร้อม” อลิซาเบธไม่พูดอะไร “ผมหวังว่า…”
เขาพูด
“ผมหวังว่าวันหนึ่งคุณจะแต่งงานกับผมนะ,
อลิซาเบธ”
“แต่งงาน?”
อลิซาเบธพูด “แต่งกับคุณ?”
เธอหมุนตัวกลับ
แต่เธอไม่สามารถทำได้ง่ายๆ ในชุดเดรสชุดใหม่นี้
ทันใดนั้นเอง
เธอก็ตกลงไป
เธอตกลงไปข้างล่าง
ที่ใต้ท่าเรือ
บนเรือ Interceptor
แจ็คและกะลาสีทั้งสองนายเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
แต่กะลาสีทั้งสองกลับไม่ทำอะไรเลย
“เร็วเข้า!
แจ๊คพูดกับพวกเขา “พวกคุณจะไม่ไปช่วยเธอเหรอ?”
“พวกเราว่ายน้ำไม่เป็น”
“นั้นอยู่ตรงนี้”
แจ็คพูด “เอาของพวกนี้ไว้และอย่าทำของฉันหายนะ”เขาฝากหมวกและปืนของเขาไว้
แจ็คกระโดดลงไปในน้ำและว่ายไปหาอลิซาเบธ
เธอจมอยู่ใต้ทะเล เขาดึงมือเธอขึ้นและพยายามจะช่วยเธอ แต่ชุดของอลิซาเบธหนักมาก
แจ็คจึงหยิบมีดของเขาออกมาตัดชุดของเธอออก
จากนั้นเขาก็ดึงตัวหญิงสาวออกมา
ผู้การนอริงตันและท่านผู้ว่าสวอนน์
วิ่งตามลงมาที่ท่าเรือ
“ขอบคุณมาก..ขอบคุณ”
ท่านผู้ว่าพูด “อลิซาเบธลูกรัก
ลูกปลอดภัยใช่ไหม?”
“ค่ะ
หนูสบายดี” อลิซาเบธพูด แล้วเธอก็นั่งลง
ผู้การนอริงตันมองไปที่แจ็ค
“สุภาพบุรุษ!”เขาพูด “ขอบคุณมาก ผมขอกับมือคุณหน่อย”
จากนั้น
เขาเห็นตัวอักษร P บนมือของแจ็ค “ผมรู้จักคุณ” เขาพูด “คุณคือโจรสลัด”เขามองที่แจ็คอย่างละเอียด “คุณคือ แจ็ค สแปโรว์”
“กรุณาเรียกผมว่ากัปตันแจ็ค
สแปโรว์” แจ็คพูด
“ฉันไม่เห็นเรือของคุณเลย…กัปตัน” ผู้การนอริงตันพูด “และก็พวกโจรสลัดของคุณด้วย”
“เขาจะมาเอาเรือลำหนึ่งของเราไปครับ”
กะลาสีจากเรือ อินเตอร์เซ็พเตอร์ พูดกับพวกเขา
ผู้การนอริงตันมองไปที่แจ็ค
แล้วหัวเราะ จากนั้นเขาหันกลับมาหาพวกกะลาสีเรือ
“จับเขาไว้!”
เขาพูด “เอาโซ่ตรวนมาใส่เขาไว้ เดี๋ยวนี้”
กะลาสีรีบใส่โซ่ตรวนให้กับแจ็ค
“คุณทำอย่างนั้นไม่ได้นะ!”
อลิซาเบธพูด “เขาอาจจะเป็นโจรสลัด แต่เข้าช่วยชีวิตฉันไว้”
ทันใดนั้น, แจ็คก็เคลื่อนตัวออก แล้วกระโดดมาอยู่ข้างหลังอลิซาเบธ
และนำโซ่ตรวนที่มือมารัดคอของเธอ
กะลาสีทุกคนนำปืนของพวกเขาขึ้นมา
“ไม่…ไม่ อย่ายิง!” ผู้การนอริงตันตะโกน “ระวังด้วย เขาจะฆ่าเธอ”
แจ็คดึงอลิซาเบธหันเข้าหาตน
“ฉันเกลียดคุณ”
อลิซาเบธพูดกับเขา
“ผมช่วยคุณ
และตอนนี้คุณก็กำลังช่วยผม”แจ็คพูด
เขายิ้มให้เธอ
แล้วในตอนนั้นเอง เขาก็เอาโซ่ตรวนออกจากอลิซาเบธแล้ววิ่งหนีไป
“จับเขา!”
ผู้การนอริงตันตะโกน “จับเขามา เดี๋ยวนี้!”
ตอนที่
4 ณ ร้านช่างตีเหล็ก
แจ็ควิ่งลงมาที่ถนนเส้นหนึ่ง
และวิ่งตรงขึ้นไปข้างหน้า เขาวิ่งเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา วิ่งและก็วิ่ง
ขณะนั้นเขาคอยฟังเสียง แจ็คไม่ได้ยินเสียงพวกกะลาสีตามมาแล้ว เขาเป็นอิสระ!
แต่เขายังมีโซ่ตรวนติดอยู่บนมือ
แจ็คเห็นร้านค้าร้านหนึ่งเปิดประตูไว้
เขาจึงเข้าไปข้างในด้วยความระมัดระวัง มันเป็นที่มืด
แต่แจ็คมองเห็นดาบและมีดจำนวนหนึ่ง
“ร้านช่างตีเหล็ก”
เขาคิด “ฉันต้องการใช้มีดสักอันในนี้”
แจ็คหยิบมีดมา 1 อัน
และเริ่มฟันที่โซ่ตรวน มันหลุดออกได้ยากและทำให้มือเขาเจ็บ แต่หลังจากนั้นซัก1 -2
นาที โซ่ตรวนที่มือของเขาก็ล่วงลงพื้น
ทันใดนั้นเอง
แจ็คได้ยินเสียงมาจากด้านหลังเขา นั่นคือ วิลล์ เทอร์เนอร์
“นายมาทำอะไรที่นี่?”
วิลล์ถาม เขามองไปที่แจ็ค “โอ้..นายคือโจรสลัด
ทุกคนกำลังตามจับตัวนาย”
เขาดึงดาบของเขาขึ้นมา
“มันจะดีหรอ?”
แจ็คถาม
วิลล์ไม่ตอบอะไร
เขายกดาบของเขาขึ้นมาแล้วมองที่แจ็ค
พวกเขาต่อสู้กัน
แจ็ครวดเร็วมาก แต่วิลล์ก็รวดเร็วเช่นกัน
“นายใช้ดาบได้ดีนิ”
แจ็คพูด
เขาหันหลังและวิ่งไปที่ประตู
แต่วิลล์ก็วิ่งตามไปพร้อมกับเขา วิลล์ขว้างดาบของเขาไปที่ประตู
มันลอยไปอยู่เหนือหัวของแจ็ค แจ็คพยายามดึงมันออก แต่เขาไม่สามารถทำได้
และเขาก็ไม่สามารถเปิดประตูได้ในตอนนี้
แจ็คหันมาหาวิลล์แล้วยิ้ม
“นายเก่งมาก”
แจ็คพูด เขามองไปที่ประตูอื่นของร้าน “แต่นายอยู่ระหว่างฉันกับประตู
และตอนนี้นายไม่มีดาบแล้ว”
วิลล์หยิบดาบอีกเล่มหนึ่งขึ้นมาและพวกเขาก็ต่อสู้กันอีกครั้ง
“นายทำดาบพวกนี้เองหรอ”แจ็คถาม
“ใช่
และฉันก็ฝึกมัน 3 ชั่วโมงต่อวัน หลังเลิกงานด้วย” วิลล์ตอบ
“ทำไมนายไม่จีบผู้หญิงสักคนล่ะ”
มันน่าตื่นเต้นกว่ากันตั้งเยอะ” แจ็คพูด
เขาหยิบปืนออกมา “ หลีกทางจากประตูซะ” เขาพูด
ข้างหลังแจ็ค
วิลล์เห็น บราวน์ เจ้านายของเขา ในมือของบราวน์มีขวดอยู่ด้วย
บราวน์เดินมาอย่างช้าๆ ช่างตีเหล็กยกแขนขึ้นและตีลงที่หัวของแจ็คอย่างแรง
แจ็คล่วงลงที่พื้น
ผู้การนอริงตันมาถึงพร้อมกะลาสีของเขา
เขามองลงไปที่แจ็ค
“ทำได้ดีมาก
คุณบราวน์” โปรดจำวันนี้กันไว้ วันนี้เป็นวันที่กัปตัน แจ็ค
สแปโรว์เกือบหนีไปได้!”
บราวน์มองลงที่
เศษแก้วบนพื้น
“เขาทำขวดของฉันแตก”
บราวน์พูด
ตอนที่
5 โจรสลัดบุกเมือง
ในตอนกลางดึก
มีหมอกหนาแน่นในพอร์ตรอยัล เรือสีดำลำใหญ่เคลื่อนออกมาจากเมฆหมอก มันมีรูปกะโหลก
และกระดูกไขว้อยู่ด้วย
ในเตียงนอนของเธอ
ที่บ้านท่านผู้ว่า อลิซาเบธพยามยามที่จะอ่านหนังสือ เพราะเธอนอนไม่หลับ
เธอมองเห็นหมอก ทำให้เธอคิดเกี่ยวกับโจรสลัดและเรื่องผี
ลงมาที่ในเมือง
วิลล์ออกมาจากร้าน และยืนบนถนน ทุกสิ่งเงียบสงัด
ในห้องขัง,แจ็คนั่งและคิดว่า เขาจะทำอะไรดี? และเขาจะออกจากที่นี่ได้อย่างไร?
เขามองออกไปที่ท่าเรือ เห็นหมอก แต่เขาไม่ได้มีความเกรงกลัวใดๆเลย
ทันใดนั้นเอง เขาได้ยินเสียงปืนดังขึ้น
“ฉันรู้จักเสียงปืนนั่น”
แจ็คคิด “นั่นคือ เดอะ เพิรล์” เขาได้ยินเสียงปืนอีกหลายครั้งต่อๆกัน แจ็คมองลงไปที่เมือง
มันมีเพลิงไฟและควันออกมาจากบ้านและร้านต่างๆ ผู้คนพากันวิ่งออกมาที่ถนน
ต่อมา
ควันและและหมอกก็หายไป พวกโจรสลัดขึ้นมา พวกเขาวิ่งเข้าไปในเมืองพร้อมด้วยปืน,ดาบและมีดของพวกเขา
โจรสลัดทำให้เพลิงไฟลุกเพิ่มขึ้นและขนสิ่งของพวกชาวบ้านออกไป
วิลล์วิ่งกลับมาที่ร้านเขาและหยิบดาบกับมีดออกไปข้างนอกอีกครั้ง
“อลิซาเบธ”
เขานึกขึ้น “ฉันต้องไปช่วยอลิซาเบธ”
วิลล์วิ่งไปที่บ้านท่านผู้ว่า
แต่เขาไม่ทันสังเกตว่ามีผู้ชายอยู่ด้านหลังเขา โจรสลัดตีที่หัวของวิลล์ด้วยความแรง
แล้ววิลล์ก็ล่วงลงที่พื้น
ชั้นบน ในห้องของเธอ
อลิซาเบธ มองออกไปที่นอกหน้าต่างห้องของเธอ เห็นเพลิงไฟ และควันในเมือง
ต่อมาเธอมองลงไปและเห็นโจรสลัดสองคนที่หน้าประตูบ้านเธอ เธอจะทำอย่างไรดี?และเธอควรจะไปที่ไหน?
โจรสลัดคนหนึ่งมองขึ้นมา
ราเก็ตตี้ เป็นคนสกปรกมากและเขามีตาดีเพียงข้างเดียว เขาเห็นอลิซาเบธ
“ดูนั่น,พินเทล”เขาพูด “ขึ้นไปบนนั่นกันเถอะ”
พินเทลมองขึ้นไปเห็นอลิซาเบธแล้วยิ้ม
โจรสลัดทั้งคู่วิ่งขึ้นไปบนบันได
อลิซาเบธกลัวมากและรีบปิดประตูห้องของเธอ โจรสลัดเคาะที่ประตูครั้งแล้วครั้งเล่า
หลังจากนั้น พวกเขาจึงพังประตูและเดินขามาในห้อง แต่พวกเขาไม่เห็นอลิซาเบธ
ทันใดนั้น
อลิซาเบธวิ่งผ่านพวกเขาและออกจากประตูไป
เธอวิ่งลงบันไดไปที่ห้องอาหาร
โจรสลัดวิ่งตามเธอมา เธอมองหา ปืน และ ดาบ แต่ที่นั่นไม่มีอะไรเลย อลิซาเบธได้ยินเสียงพวกโจรสลัดตรงบันได
เธอควรจะไปที่ไหน?
มีตู้ฝาผนังเล็กๆที่ด้านหลังของห้อง
เธอเข้าไปอยู่ในนั้นและปิดประตู อย่างเงียบสงบ
โจรสลัดเข้ามาในห้อง “ออกมาเถอะ แม่สาวน้อย” พินเทลเรียก “คุณมีบางสิ่งที่พวกเราต้องการ”
“ ทองเรียกพวกเรามา”
ราเก็ตตี้พูด “ออกมาซะเถอะ”
ในตู้นั้น
อลิซาเบธไม่ขยับตัวเลย เธอกำเหรียญทองเอาไว้ในมือของเธอ
ต่อมา
ทันใดนั้นประตูก็ถูกแง้มออกโดยราเก็ตตี้ ตาข้างเดียวของเขามองไปที่อลิซาเบธ
“สวัสดี
สาวน้อย…”
พวกโจรสลัดนำตัวอลิซาเบธไปที่เรือ
แบล็คเพิร์ลโดยเรือลำเล็ก
เมื่อพวกเขาขึ้นมา ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากหมอก
“สวัสดี”
เขาพูดกับอลิซาเบธ
“ฉันชื่อ
บาร์บอสซ่า ฉันเป็นกัปตันแห่งเรือแบล็คเพิร์ล”
อลิซาเบธมองไปรอบๆตัวเธอ
มีแต่พวกโจรสลัดอยู่ทุกๆที่ เธอรู้สึกหวาดกลัว แต่เธอก็ไม่แสดงอาการออกมา
“ฉันชื่อ
อลิซาเบธ เทอร์เนอร์ ” เธอไม่ต้องการบอกชื่อจริงๆของเธอ “ฉันต้องการให้คุณออกไปจากพอร์ตรอยัล” เธอพูด “ออกไปและไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก
พวกโจรสลัดหัวเราะขึ้น
“ฉันเสียใจด้วย”
บาร์บอสซ่าพูด แต่มันเป็นไปไม่ได้ เรากำลังต้องการหา…”
“ฉันรู้!
อลิซาเบธตะโกนขึ้น เธอวิ่งไปข้างๆเรือแล้วโชว์เหรียญทองออกมา
“คุณต้องการหานี่ใช่ไหม!
เข้ามาใกล้ๆฉันสิ ฉันจะโยนมันลงน้ำ”
พวกโจรสลัดไม่พูดอะไร
สายตาของพวกเข้าจ้องแต่ที่เหรียญทอง
“ฉันรู้คุณต้องการมัน”
อลิซาเบธพูด “ฉันรู้จักเรือลำนี้ดี
เมื่อ18ปีที่แล้ว ฉันยังจำมันได้ ออกไปตอนนี้และอย่ากลับมาอีก!”
พวกโจรสลัดมองที่เธออย่างระมัดระวัง
อลิซาเบธพยายามอีกครั้งโดยนำเหรียญในมือของเธอ
เธอมองลงไปที่น้ำ
“ฉันจะโยนมันลงไปตอนนี้”
“ตกลง”
บาร์บอสซ่าพูด “คุณชนะ ส่งเหรียญทองมาให้กับฉัน
แล้วพวกเราจะออกไปจากที่นี่”
อลิซาเบธส่งเหรียญทองให้กับเขา
“หยุดยิง!”
บาร์บอสซ่าตะโกน “พวกเราจะออกจากที่นี่”
เขามองไปที่อลิซาเบธ “และคุณเทอร์เนอร์ คุณจะต้องไปกับพวกเรา”
“แต่คุณจะต้องส่งฉันกลับซิ”
อลิซาเบธพูด
“ไม่” โจรสลัดพูด และเขาก็ยิ้ม
“ฉันสั่งหยุดยิงแล้วและพวกเราก็กำลังจะไป
แต่ฉันจะไม่ไปส่งคุณที่บ้าน คุณจะต้องเดินทางไปกับพวกเรา”
ตอนที่
7 บนเรือดอนท์เลสส์ และเรือ อินเตอร์เซ็พเตอร์
เมื่อวิลล์ตื่นขึ้น
เขาคงยังเจ็บที่หัวอยู่ แต่เขาก็คิดแต่จะไปช่วยอลิซาเบธเท่านั้น
เขาวิ่งไปที่ทำงานท่านผู้ว่า
เขาพบท่านผู้ว่า, นอริงตันและ กะลาสีสองคน
“พวกโจรสลัดจับอลิซาเบธไป!”
เขาตะโกนบอก
นอริงตันมองที่เขา
“คุณ
เทอร์เนอร์ ” เขาพูด “คุณเป็นแค่ช่างตีเหล็ก
นี่ไม่ใช่เรื่องของคุณ” กรุณาไปซะ
“พวกเราต้องไปช่วยเธอ”
วิลล์พูด
“แน่นอน”นอริงตันพูด “เราจะทำ”
“แจ็ค
สแปร์โรว์ !”กะลาสีคนหนึ่งพูดขึ้น
“เขารู้เรื่องเกี่ยวกับเรือ
แบล็คเพิร์ลดี”
“ไปหาสแปร์โรว์
ต้องถามเขา!” วิลล์ตะโกน
“เราจะตามหาเรือได้
เขาสามารถพาพวกเราไปที่นั่นได้”
“นี่ คุณ!
สแปร์โรว์ ! คุณรู้จักเรือโจรสลัดแบล็คเพิร์ลไหม
“ รู้ซิ”
แจ็คพูด
“มันเดินทางมาจาก
ไอล่า เดอ เมอร์ต้าเกาะแห่งความตาย นายก็รู้เรื่องนี้ดี แต่ทำไมมาถามฉัน?”
“พวกมันจับ
คุณสวอนน์ไป” วิลล์พูดด้วยความโกรธ
โจรสลัดยิ้ม
“ ดังนั้น
คุณเลยจะไปช่วยเธอ…” เขาพูด
“แต่
ฉันจะทำอะไรได้? ฉันอยู่ในนี้
“ฉันช่วยนายได้”
วิลล์พูด “ฉันสามารถเอานายออกมาได้
หลังจากนั้น นายต้องช่วยฉัน
แจ็ค สแปร์โรว์
คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
“นายชื่ออะไร
ชายหนุ่ม?”เขาถาม
“เทอร์เนอร์ ,วิลล์ เทอร์เนอร์ ”
“เทอร์เนอร์ ?
ตกลง คุณ เทอร์เนอร์ ฉันจะช่วยคุณ แต่ก่อนอื่น
ฉันจะต้องออกไปจากห้องขังนี้ก่อน
วิลล์ยิ้ม
เขาเป็นช่างตีเหล็ก เขาสามารถ เปิดห้องขังนี้ได้
เมื่อแจ็คออกมาได้
เขาและวิลล์ก็ไปที่ท่าเรือ
“เราจะทำอะไรกัน?”
วิลล์ถาม
“เราจะต้องใช้เรือลำนี้”
แจ็คพูด “ เดอะ ดอนท์เลสส์ ”
“ใช้เรือลำนี้?
คุณบ้าไปแล้ว!”
แต่ วิลล์ก็ตามแจ็คไป
ชายทั้งสองคนว่ายน้ำไปที่เรือ และปีนขึ้นไปข้างๆเรือ
มีพวกกะลาสีอยู่บนเรือด้วย
อย่าขยับ!” แจ็คบอกพวกเขา “ฉันมีปืน !ฉันต้องการเรือลำนี้”
พวกกะลาสีมองมาที่แจ็ค
และ วิลล์ แล้วหัวเราะ
“ แต่นี่เป็นเรือลำใหญ่”
พวกเขาคนหนึ่งพูดขึ้น “นายไม่สามารถใช้มันเดินทางไปด้วยชายแค่สองคนได้หรอก”
“เราสามารถทำได้”
แจ็คพูด “ออกไปเดี๋ยวนี้” กะลาสีมองแจ็คและวิลล์
พวกเขามองมองไปที่ปืนจากนั้น
พวกเขาก็ลงเรือลำเล็กและออกจาก เรือดอนท์เลสส์
ห่างจากเรืออินเตอร์เซ็พเตอร์ไป
นอริงตันมองเห็นวิลล์และแจ็ค บนเรือดอนท์เลสส์
“อะไร?”
เขาคิด “นาย ?และ
นายจะไปทำอะไรที่เรือของฉัน?
เขาหันกลับมาที่กะลาสี
“เร็วเข้า”
เขาพูด “เราจะต้องไปที่เรือดอนท์เลสส์
เดี๋ยวนี้!”
เรืออินเตอร์เซ็พเตอร์เป็นเรือที่เร็วกว่า
และเพียงไม่กี่นาที มันก็ไปใกล้กับเรือดอนท์เลสส์
“ไปจับพวกเขา”
นอริงตันตะโกน
เขาและลูกน้องขึ้นไปบนเรือดอนท์เลสส์
มีเพียงชายหนึ่งคนที่อยู่บนเรืออินเตอร์เซ็พเตอร์
ลูกเรือของนอริงตันมองหาทุกๆที่
“หาพวกเขาให้เจอ!
ฉันรู้ว่าพวกเขาต้องอยู่ที่นี่!”กัปตัน ตะโกน
แต่แจ็คและวิลล์
ไม่ได้อยู่บนเรือดอนท์เลสส์ ตอนนี้พวกเขาอยู่บนเรืออินเตอร์เซ็พเตอร์
“สวัสดี”
แจ็คพูดกับกะลาสีที่อยู่คนเดียวบนเรือ
ชายคนนั้นมองที่แจ็ค
เขาเห็นดาบของแจ็ค และเห็นปืนของแจ็คด้วย
“นายว่ายน้ำเป็นไหม”
แจ็คถาม
“เร็วเหมือนปลาเลยล่ะ”
กะลาสีตอบ
“ดี!” แจ็คพูด และโยนเขาลงไปในน้ำ
กัปตันนอริงตันและลูกเรือของเขามองไปเห็นกะลาสีตอนตกน้ำ
“หยุดพวกเขา”
นอริงตันตะโกน “ไปหยุดพวกเขา”
แต่มันสายเกินไป
เรืออินเตอร์เซ็พเตอร์ได้ออกจากท่าเรือไปแล้ว
ตอนที่8
อาหารมื้อค่ำกับบาร์บอสซ่า
อลิซาเบธนั่งลงที่โต๊ะบนเรือแบล็คเพิร์ลมีอาหารมากมายอยู่บนโต๊ะ
ทั้งขนมปัง,ผลไม้ และ เนื้อสัตว์ กัปตันบาร์บอสซ่า
นั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ
“คุณหิวไหม?”
เขาพูด “กรุณาทานเถอะ”
อลิซาเบธหิวมาก เธอหยิบขนมปังและเนื้อสัตว์จำนวนหนึ่ง
แล้วเริ่มกิน
“ดื่มน้ำไหม”บาร์บอสซ่าพูด
อลิซาเบธดื่ม
ต่อมาเธอมองไปที่กัปตัน
“คุณไม่ทานหรอ”เธอพูด “มีสิ่งผิดปกติในอาหารใช่ไหม?” คุณจะพยายายามฆ่าฉันใช่ไหม? คุณต้องกินมัน!
เธอหยิบขนมขนมปังให้กัปตัน
แต่เขาไม่รับ
“ฉันกินมันไม่ได้”
บาร์บอสซ่า พูดด้วยความเศร้า “ฉันก็ต้องการ
ฉันอยากจะทำ แต่ฉันทำไม่ได้”
เขาเอาเหรียญทองออกมาจากเสื้อคลุมของเขา
“เหรียญทองนี้
คุณเทอร์เนอร์ มันเก่ามาก พวกแอซเทคให้มันกับ คอร์เท่ซ์ตอนเขาไปอยู่ในอเมริกา
และมากกว่านั้น พวกแอซเทค ได้ให้คำสาปไว้กับพวกมัน”
“พวกเราไปเจอทองบนเกาะไอล่า
เดอ เมอร์ต้า” บาร์บอสซ่าพูด
“พวกเราเอามันมาทั้งหมด
เราใช้มันซื้ออาหาร และเครื่องดื่ม แต่ทันใดนั้นเอง เราไม่สามารถกิน
และไม่สามารถดื่มได้ ยิ่งเราใช้เงินน๊ะคุณเทอร์เนอร์ คำสาปจะยิ่งเพิ่มขึ้น
ทันใดนั้นกัปตันก็ดูมีความสุขมากขึ้น
“
แต่ตอนนี้ เราจะทำให้คำสาปหมดไป เราต้องหาทองทั้งหมด
แล้วนำมันกลับไปไว้ที่เกาะเหมือนเดิม และใช้เลือดของบางคน เป็นสิบปีที่เราตามหาทองบนเรือทุกๆลำ
และในเมืองทุกๆเมือง
“และตอนนี้
คุณก็มีครบแล้ว”อลิซาเบธพูด
“ใช่แล้ว
ด้วยเหรียญทองเหรียญนี้ เราจึงมีครบ ขอบคุณมาก”
เธอนิ่งคิดสักครู่
“คุณก็มีทุกอย่างแล้ว
และคุณก็กำลังจะพ้นจากคำสาป ดังนั้น ทำไมต้องเอาฉันมาที่นี่?”
“มีสิ่งหนึ่งมากกว่านั้น
คุณคืออลิซาเบธ เทอร์เนอร์ ลูกสาวของโจรสลัด บิลล์ เทอร์เนอร์ เขาเคยเป็นพวกของเรา
แต่เขาไม่อยู่กับเราตอนนี้ เราจึงต้องการเลือดของคุณ”
อลิซาเบธไม่เข้าใจ
แต่เธอก็ไม่หวาดกลัว เลือดของเธอ?
เธอกระโดดขึ้น
และพยายามจะวิ่งหนี แต่บาร์บอสซ่ามายืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอหยิบมีดขึ้นมาและแทงมันที่ตัวเขา
จากนั้นเธอก็วิ่งออกมาข้างนอก เธอหลับตาลง เลือดของเธอ เธอควรจะทำอย่างไร?
เธอลืมตาขึ้น
และมองพวกโจรสลัดที่กำลังทำงาน เมื่อเธอมองอย่างละเอียด พวกเขาไม่เหมือนคน
พวกเขาเป็นเหมือนโครงกระดูก
บอสซ่าอยู่ข้างหลังเธอ
“ตอนนี้
คุณเทอร์เนอร์ คุณได้เห็นตัวจริงของพวกเราแล้ว” เขายิ้ม “
ใช่,คุณเทอร์เนอร์ พวกเราทั้งหมดเป็นผี
คุณอยู่ในเรื่องของผี!”
ตอนที่
9 เกาะทอร์ทูก้า
วิลล์ช่วยแจ็คอยู่บนเรืออินเตอร์เซ็พเตอร์
เป็นวันที่อากาศดีมาก และมีลมแรงดี
“นายไม่ใช้กะลาสี”
แจ็คพูด “นายเป็นช่างตีเหล็ก
นายไปรู้วิธีการเดินเรือมาจากที่ไหน”
“ฉันทำงานบนเรือเมื่อตอนยังเป็นเด็ก”วิลล์พูด “ฉันมาจากประเทศอังกฤษ
ฉันต้องการตามหาพ่อของฉันเขาชื่อ บิลล์ เทอร์เนอร์
“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“นายรู้จักพ่อฉันไหม”
วิลล์ถาม
“ฉันจะถามนายตั้งแต่ตอนที่นายอยู่ในห้องขังแล้ว
นายดูไม่สนใจ แต่พอนายได้ยินชื่อฉัน นายกลับตอบตกลง”
“ใช่, ฉันรู้จักพ่อนาย” แจ็คพูด
“ทุกคนรู้จัก
บิลล์” เขาเป็นคนดี
เขาเป็น…โจรสลัดที่ดี”
“ไม่ใช่!”
วิลล์ตะโกน “นายคงเข้าใจผิด
พ่อของฉันไม่ใช่โจรสลัด”
เขาดึงดาบของเขาออกมา
“เอามันออกไป”
แจ็คบอกกับวิลล์
“ทำไมนายไม่ตื่นเต้นล่ะ?
พ่อของนายเป็นโจรสลัด คุณวิลล์ ,เขาเป็นคนดีแต่เป็นโจรสลัด
ตอนนี้นายช่วยฉันเดินเรือได้แล้ว
พวกเขามาถึงที่เกาะทอร์ทูก้า
ทอร์ทูก้าเป็นที่เล็กๆ
และสกปรกมาก มีท่าเรือ,บ้าน,ร้านเก่าๆ
และบาร์ 4 ร้าน พวกคนชั่ว และโจรสลัดมักจะมาที่นี่ พวกเขาต้องการมาดื่มและหาผู้หญิง
“มากับฉัน”
แจ็คพูดกับวิลล์
“เราจะต้องหากะลาสีจำนวนหนึ่งสำหรับเรือของเรา”
พวกเขาไปที่บาร์
และพบชายแก่คนหนึ่ง เขาชื่อ กิบส์ เขากำลังหลับอยู่ พร้อมขวดเหล้าในมือ แจ็คเตะเขา
“ตื่นได้แล้ว
คุณกิบส์ เรามีงานนาย”
กิบส์
ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ
“นี่ นาย นายต้องการอะไร”
แจ็คเหยิบมาใกล้ชายแก่
เขาไม่ต้องการให้วิลล์ได้ยินที่พวกเขาคุยกัน
“เรากำลังต้องการหาเรือลำหนึ่ง”
เขาพูด “เดอะ แบล็คเพิร์ล”
“เดอะ
แบล็คเพิร์ล?” ชายแก่นั่งลง
“มันไม่เข้าท่าเลยน๊ะ
แจ็ค สแปร์โรว์ นายก็รู้เรื่องเกี่ยวกับเดอะ แบล็คเพิร์ลดี นายคิดว่าบาร์บอสซ่า
จะเอาเรือเขาให้กับนายหรอ?”
แจ็คหัวเราะขึ้น “ฉันคิดว่าเขาจะทำ” เขาตอบ เขามองไปที่วิลล์
และชายแก่ก็มองตามเขา “ฉันมีเด็กคนนั้น
และต้องพวกเขาต้องการเขา”
“เด็กคนนั้น?”
“ลูกของบิลล์
เทิร์นเนอร์,ลูกคนเดียวของเขา”
กิบส์ไม่พูดอะไร
เขาคิดเรื่องที่แจ็คพูด แล้วเขาก็ยิ้ม
“ฉันเข้าใจล่ะ”
เขาพูด “ลูกชายคนเดียวเขา ฉันคิดว่าฉันสามารถหาพวกกะลาสีให้นายได้
ตอนนี้เลย”
กิบส์ทำงานของเขาได้ดีมาก
กะลาสีบางคนเตี้ย บางคนสูง บางคนอ้วน บางคนผอม บางคนฉลาด บางคนโง่ แต่พวกเขาทั้งหมดเป็นลูกเรือที่ดี
พวกเขายืนข้างหน้ากัปตันของพวกเขา แจ็คมองที่พวกเขา ต่อมาเขาโชว์เรือให้กับพวกเขา
“นั่นคือเรือของฉัน
เดอะ อินเตอร์เซ็พเตอร์” เขาพูด
“มันเป็นเรือที่ดี
,เป็นเรือที่เร็ว
เดินทางไปกับฉัน
และสุดท้ายคุณสามารถเอามันไปได้ คุณจะว่าไง
“ตกลง”กะลาสีตะโกน
แจ็คหยุดตรงข้างหน้ากะลาสีที่สวมหมวกใบใหญ่
ทันใดนั้น มือก็โผล่ออกมาจากใต้หมวก และตบเขา แจ็คร่วงลงไปที่พื้น หมวกร่วงลงเหมือนกัน
และแสดงใบหน้าผู้หญิงคนหนึ่ง แจ็คยืนขึ้น
“สวัสดี,
แอนนามาเรีย” เขาพูด
“คุณขโมยเรือของฉัน!”
เธอตะโกน
“เอ่อ!”
แจ็คพูดอย่างช้าๆ
“แล้วตอนนี้มันอยู่ที่ไหน?
อยู่กับคุณใช่ไหม
“ไม่ ไม่ได้อยู่ที่ฉัน
แต่เรือลำนี้ดีกว่ามากน๊ะ” ขันกลับมาที่พวกผู้ชาย
“พร้อมกันรึยัง!”
เขาพูด “เราจะออกเดินทางกันแล้ว
และแอนนามาเรีย ผมจะให้คุณเมื่องานคุณเสร็จ”
กะลาสีทุกคนวิ่งขึ้นไปบนเรือ
แล้วเรืออินเตอร์เซ็พเตอร์ก็ออกจากทอร์ทูก้า
กิบส์
และวิลล์นั่งลงและมองออกไปที่มหาสมุทร
“คุณสนิทกับกัปตัน
สแปร์โรว์หรอ?” วิลล์ถาม
“ใช่แล้ว”
กิบส์ตอบ “ฉันรู้จักเขาตั้งแต่เขาเป็นกัปตันของเรือ
แบล็คเพิร์ล”
“อะไรน๊ะ?กัปตันของเรือแบล็คเพิร์ล?
“ฟังเรื่องนี้ซิ”
กิบส์ พูด
“แจ็ค
สแปร์โรว์เป็นโจรสลัด แต่เขาเป็นคนดี เขาพบ ไอล่า เดอ เมอร์ต้า และที่นั่นมีทองสำหรับทุกคนบนเรือ
แต่ พวกกะลาสีไม่ต้องการให้แจ็ค สแปร์โรว์ได้
พวกเขาจึงไล่เขาออกจากเกาะโดยไม่มีอาหารและน้ำดื่มเหลือเพียงปืนของเขาอย่างเดียว”
“พวกเขาไล่เขา”
“พวกเขาไล่เขา
แต่เขาก็ออกจากที่นั้นมาได้ และตอนนี้เขาต้องการไปหาพวกโจรสลัด
และเขาต้องการใช้ปืนนั้นยิงกัปตันของพวกเขา, บาร์บอสซ่า!”
“ถึงเวลาแล้ว
ที่รัก” ราเก็ตตี้พูด
เขายิ้มและพูดกับเธอ
แต่ตาข้างเดียวของเขาก็มองเธออย่างระมัดระวัง
พวกเขานำเธอลงเรือลำเล็กและออกจากเรือ
แบล็คเพิร์ล มีหมอกบางๆปกคลุม
อลิซาเบธมองเห็นถ้ำสีดำขนาดใหญ่
“เรากำลังจะไปที่นี่หรอ?”เธอถาม
“ใช่ ที่รัก”พินเทลตอบ
ตอนที่
10 ทอง
ช่วงเวลาไม่นานต่อมา
วิลล์และแจ็คและลูกเรือของเขาก็มาถึงที่ ไอล่า เดอ เมอร์ต้า เช่นกัน
ผ่านหมอกเข้าไปพวกเขาเห็นเรือ เป็นเรือเก่าๆอยู่ใต้น้ำ
แจ็คหันไปหากิบส์ “นายอยู่ที่นี่กับพวกเขา” เขาพูด
แจ็คและวิลล์ลงไปในเรือลำเล็กและออกเดินทางเข้าไปในเกาะ
“คุณเห็นนั่น
ไหม? วิลล์พูด “นั้นมันถ้ำนิ,ฉันคิดว่าน่าจะใช่น๊ะ”
เรือเคลื่อนเข้าไปในถ้ำอย่างช้าๆ
มันมืดมาก
และผนังก็เปียกชื้น แจ็คและวิลล์ไม่พูดอะไรกัน ทางซ้ายมือของพวกเขา
พวกเขาเห็นตะเกียง และด้านหน้าของพวกเขามีโครงกระดูก มันมีดาบอยู่ที่หลังด้วย
พวกเขาจอดเรือและกระโดดออก
จากนั้นวิลล์ก็ตามหลังแจ็คมา และพวกเขาปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว
ทันใดนั้น พวกเขาเห็นแสงบางอย่าง
ข้างหน้าพวกเขาเป็นอีกที่หนึ่ง ถ้ำขนาดใหญ่ พวกเขาเห็นกล่องใส่ทอง ถ้วยทอง จานทอง
และดาบทอง และเงินจำนวนมาก ถ้ำแห่งนี้เต็มไปด้วยทอง!
ตรงกลางของถ้ำ ท่ามกลางกองทอง
อลิซาเบธยืนอยู่ด้านหน้าของกล่องแอซเทค เธอไปไหนไม่ได้เพราะบาร์บอสซ่า
จับมือเธอไว้
วิลล์ต้องการไปช่วยเธอ
แต่แจ็คห้ามเขาไว้
“ไม่!”
เขาพูด “พวกเราจะต้องรอเวลา”
วิลล์ไม่ต้องการรอ
ชีวิตอลิซาเบธสำคัญกับเขามาก
“ฉันขอโทษ
แจ็ค” เขาพูด แล้วเขาก็ตีที่แจ็คอย่างแรง
แจ็คล่วงลงที่พื้น
เขาเคลื่อนไหวไม่ได้ วิลล์มองไปรอบๆถ้ำ และคอยฟัง
“คุณรู้แผนของฉันไหม”
กัปตันบาร์บอสซ่า พูดกับลูกเรือของเขา
“เมื่อพ้นคำสาป
ฉันจะไปกินผลไม้ ผลไม้จำนวนมาก!”
โจรสลัดคนอื่นพากันหัวเราะขึ้น
บาร์บอสซ่ามองไปที่อลิซาเบธ
เขาจับมือเธอขึ้นและใช้มีดกรีด
จากนั้นเขานำเหรียญทองมาไว้ในมือเธอและกำมือของเธอไว้
“เลือด”เขาพูด เลือดของเทิร์นเนอร์ คำสาปเริ่มด้วยเลือดและต้องจบด้วยเลือด”
เขาเอาเหรียญที่มีเลือดจากอลิซาเบธ
และวางลงไปในกล่องบนทอง
พวกโจรสลัดเฝ้ารอเวลา
“ฉันไม่เห็นรู้สึกแตกต่างจากเดิมเลย”ราเก็ตตี้พูด “การถอนคำสาปจะเป็นเรื่องจริงรึเปล่า?”
“พวกเราจะรู้ได้ยังไง”
พินเทลถาม
บาร์บอสซ่าครุ่นคิดกับเรื่องนี้
ต่อมาเขานำปืนของเขาออกมาและยิงพินเทล แต่พินเทลก็ยังคงยืนอยู่
พวกโจรสลัดเศร้ามาก
“มันไม่ได้ผล”
พวกเขาตะโกน
บาร์บอสซ่า ไม่เข้าใจ
“คุณ!”
เขาพูดกับอลิซาเบธ “พ่อของคุณคือ วิลเลี่ยม
เทอร์เนอร์ ?หรือบิลล์ เทอร์เนอร์ “ไม่ใช่”
เธอพูด
พวกโจรสลัดตะโกนขึ้นอีกครั้ง
“เธอไม่ใช่ลูกของเทอร์เนอร์
”
“เธอเป็นตัวปลอม”
“แต่เธอแค่มีเหรียญทอง!”
พวกเขาบอกกับบาร์บอสซ่า
“คุณฆ่าบิลล์”
“คุณเป็นคนเริ่มเรื่องนี้”
ไม่มีใครมองที่อลิซาเบธ
ทันใดนั้น
เธอรู้สึกมีคนจับแขนเธอ นั่นคือ วิลล์
“มากับผม”
เขาพูดกับเธออย่างเงียบๆ
“เร็วเข้า
เดี๋ยวนี้”
อลิซาเบธเริ่มเคลื่อนตัว
แต่ก่อนไปเธอก็หยิบเหรียญทองออกมา
“ดูนั่น,
เด็กผู้หญิงคนนั้นเธอเอาเหรียญไป! จับพวกเขา!”
พวกโจรสลัดวิ่งไปที่เรือของเขา
จากนั้นเขาก็เห็น แจ็ค
“แจ็ค
สแปร์โรว์!” บาร์บอสซ่าพูด
“นายยังไม่ตายหรอ?”
“ไม่,ฉันยังไม่ตาย”
“แต่นายกำลังจะ…”
บาร์บอสซ่าเอาปืนของเขาออกมา
“ช้าก่อน”
แจ็คพูด “เลือดของผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ผลใช่ไหม”
“นายรู้ได้ยังไง”
“ฉันรู้
นายไม่ได้ต้องการเลือดเธอ ฉันสามารถช่วยนายได้”
ตอนที่
11
เลือดของโจรสลัด
วิลล์และอลิซาเบธมาถึงเรืออินเตอร์เซ็พเตอร์
“แจ็ค อยู่ไหน” กิบส์ถาม
“ใช่ แจ็คอยู่ไหน”แอนนามาเรียถาม
แจ็ค? แจ็คสแปร์โรว์? อลิซาเบธรู้สึกไม่มีความสุข
หล่อนไม่ต้องการความช่วยเหลือจากโจรสลัด
“เขายังอยู่บนเกาะ”วิลล์บอกพวกเขา “เราต้องไปแล้วตอนนี้”
“ตกลง”กิบส์พูด “เตรียมพร้อม” เขาตะโกนบอกกะลาสี
วิลล์และอลิซาเบธไปที่ท่ยเรือ
วิลล์มองไปที่อลิซาเบธ เขาเข้าไปใกล้ แต่อลิซาเบธหยุดเขาซะก่อน
“นี่ของนาย” เธอพูด
เธอยื่นเหรียญทองให้กับเขา
“มันคืออะไร?” เขาถาม
“คุฯจำมันไม่ได้เหรอ? คุณสวมมันอยู่ตอนที่ฉันเจอคุณ”
“อ่อ…ใช่”วิลล์บอก
เขามองไปที่เหรียญ “มันเป็นของพ่อของผม” และทันใดนั้นเขาก็เข้าใจ “พวกเขาต้องการเลือดผม
ไม่ใช่เลือดคุณ เลือดของโจรสลัด”
แจ็คและบาร์บอสซ่านั้งอยู่ที่โต๊ะบนเรือแบล็คเพิร์ล
“อ่า…เรือของฉัน”แจ็คพูด
“แต่ตอนนี้ไม่ใช่เรือของนาย” บาร์บอสซ่าพูดอย่างโกรธ
“นายคืนเรือให้ฉันกลับเถอะ”แจ็คพูด “และฉันจะให้ชื่อนาย นายก็จะมีเลือด และฉันก็ต้องขอบคุณนาย”
“ทำไม”
“นายทิ้งฉันไว้บนเกาะ” แจ็คพูด “นายเอาทองมาและคำสาปก็ติดมากับมัน แต่ฉันไม่ได้ถูกคำสาป
ดังนั้นขอบคุณนายมากนะ”
โจรสลัดเข้ามา
“พวกเราเห็นเรืออินเตอร์เซ็พเตอร์”เขาพูด
“เตรียมปืนให้พร้อม”บาร์บอสซ่าตะโกนบอก
“ทำไมไม่ให้ฉันไปเจรจาบนเรือกับพวกเขา” แจ็คพูด “ฉันจะให้เหรียญนาย”
“นายจะไม่ชนะ”บาร์บอสซ่ากลับไปหาพวกะลาสี “ควบคุมตัวเขาไปที่ชั้นล่าง และเฝ้าดูเขาไว้”
เรือแบล็คเพิร์ลเคลื่อนตัวเร็วขึ้นและเร็วขึ้น
กะลาสีบนเรืออินเตอร์เซ็พเตอร์เฝ้ามองดูเรือโจรสลัด
“มันเร็วมาก”กิบส์ตะโกนบอก
“เราช้ามาก”แอนนามาเรียพูด
พวกเข้าขว้างทุกอย่างลงในน้ำ
ไม่ว่าจะเป็นกล่อง,ขวด,อาหาร
แต่เรือแบล็คเพิร์ลเข้ามาใกล้พวกเขาแล้วตอนนี้
แล้วมันก็มาอยู่ด้านข้างพวกเรา
เป็นการต่อสู้สั้นๆ
และโจรสลัดพวกบาร์บอสซ่าก็ได้รับชัยชนะอย่างรวดเร็ว
พวกเขาควบคุมตัวอลิซาเบธและกะลาสีเรือของแจ็คไว้ลนเรือแบล็คเพิร์ล
บาร์บอสซ่ามีเหรียญอยู่ในมือ
ทันใดนั้น
วิลล์ก็โผล่มาอยู่ด้านหน้าเขา เขามีปืน
“ปล่อยเธอไป”เขาพูด “ปล่อยอลิซาเบธไป”
“ไม่ ปล่อยเธอไม่ได้”บาร์บอสซ่าพูด “วางปืนลง นายฆ่าฉันไม่ได้หรอก พวกเราเป็นผี พวกเราไม่ตาย”
“นายไม่ตาย แต่ฉันตาย”วิลล์ชี้ปืนไปที่ศีรษะเขา “ฉันคือวิลล์ เทอร์เนอร์ พ่อของฉันคือบิลล์ เทอร์เนอร์
เลือดของเขาอยู่ในตัวฉัน”
“ถ้าไม่มีเลือด”วิลล์พูด “คำสาปจะอยู่กับพวกนายตลอดไป”
เขาพูดถูก
โจรสลัดรู้
“ตกลง คุณเทอร์เนอร์”บาร์บอสซ่าพูด “นายต้องการอะไร”
“อลิซาเบธต้องเป็นอิสระ”
“ใช่ พวกเรารู้แล้ว มีอะไรอีกไหม”
“วิลล์คิดหนักเกมส์นี้เป็นเกมส์สำหรับเขา”
“และ….และกะลาสีของเรืออินเตอร์เซ็พเตอร์”
“ตกลง”บาร์บอสซ่าพูด
วิลล์วางปืนลง
บาร์บอสซ่ายึดไปและเขายิ้ม
“แจ็ค และเด็กผู้หญิงนี้จะไปที่เกาะ”เขาพูด
ปล่อยพวกเขาไปที่เกาะเล็กๆใกล้ๆเรือ
“แต่พวกเขาไม่ต้องการอิสระ”วิลล์ตะโกน “คุณพูดเองนะ”
“พวกเขาจะเป็นอิสระ แต่พวกเขาจะเป็นอิสระที่เกาะนั่น”
ตอนที่
12
บนเกาะขนาดเล็ก
“ตอนนี้ บาร์บอสซ่าพูดกับแจ็ค “ถึงเวลาว่ายน้ำแล้ว”
“ครั้งที่แล้วนายให้ปืนฉัน”แจ็คพูด
“ใช่ ถูกต้อง”บาร์บอสซ่าหันกลับไปหากะลาสี “ให้ปืนเขาไป”
“เรามีกันอยู่สองคน เราต้องการปืน 2 กระบอก”
“หนึ่งกระบอกเท่านั้น นายสามารถยิงเด็กผู้หญิงคนนี้ด้วยมันได้”
บาร์บอสซ่านำปืนขึ้นมาและขว้างลงไปในน้ำ
อลิซาเบธกระโดดลงและแจ็คก็กระโดดตามไป พวกเขาว่ายน้ำดำดิ่งลงไป
และเมื่อได้ปืนคืนมาพวกเขาก็ว่ายไปที่เกาะ
พวกเขามองกลับไปที่เรือแบล็คเพิร์ล
“เขายึดเรือฉันไปอีกครั้ง”แจ็คพูดอย่างโกรธเคือง “เป็นครั้งที่สองแล้ว”
อลิซาเบธมองไปรอบๆเกาะ
“มันไม่ใหญ่เท่าไร”เธอพูด
แจ็คไม่พูดอะไร
เขาจำเกาะนี้ได้ดี เขานั่งลงและเริ่มก่อกองไฟ
“พวกเราจะออกจากที่นี่ได้ยังไง”อลิซาเบธถาม
“เราไปไม่ได้”
“แล้วเราจะอยู่ที่นี่นานเท่าไร”
“โอ้..มีอาหารอยู่บนต้นไม้
เราอาจจะอยู่เป็นเดือนหรือมากกว่านั้น”
“แต่เราไม่ต้องการอยู่นาน เราต้องช่วยเหลือวิลล์ เราต้องทำบางอย่างตอนนี้”
อลิซาเบธนั่งลงใกบ้กองไฟและเริ่มร้องเพลงเก่าๆ
“โย โฮ โยโฮ โจรสลัดคือชีวิตของฉัน
โย โฮ โยโฮ ชีวิตของโจรสลัด….
เราดื่ม เราสู้
และเราก็ตาย
โยโฮ โยโฮ
และเราดื่มเพื่อชีวิตของโจรสลัด”
“คุณรู้มันได้ยังไง”แจ็คถาม
“แนรู้เมื่อตอนฉันยังเด็ก”
“ฉันรักเพลงนี้”แจ็คพูด
และเขาก็ร้องเพลงนี้ด้วยกัน
“เราแข็งกระด่าง
พวกรไม่ดี เราต่อสู้ และเราก็ดื่ม….”
และเขาก็หลับลง
อลิซาเบธคิดหนัก
ดังนั้นเขาจึงเริ่มทำงาน เขาหาไม้มาจำนวนมากมาใส่ในไฟและเขาก็หาไม้มาเพิ่มเรื่อยๆ
เมื่อแจ็คตื่นขึ้นเขาเห็นไฟอยู่รอบๆ
“คุณกำลังทำอะไร”เขาถามอิซาเบธ “เราต้องอยู่ที่นี่เหรอ”
“มองไปที่ควันสิ”อลิซาเบธพูด
เขาเห็นมีควันมากมาย
“นายเห็นมันหรือเปล่า” อลิซาเบธพูด “ทุกคนกำลังตามหาเรา และพวกเขาก็จะเห็นควัน….”
“ไม่มีใครเห็นมันหรอก” แจ็คพูด “พวกเขาไม่ได้อยู่แถวนี้”
แจ็คเดินลงไปในน้ำ
และทันใดนั้นเขาก็เห็นเรือ เรือของชาวอังกฤษ มันคือเรือดอนท์เลสส์
“เธอไม่เคยลืม”เขาคิด
ตอนที่
13
กลับไปที่เกาะไอล้า เดอเมอร์ต้า
แจ็คอยู่บนเรือดอนท์เลสส์อีกครั้ง
ผู้ว่านอริงตันต้องการใส่โซ่ตรวนให้เขา
“ผู้การนอริงตัน!”อลิซาเบธพูด “เราต้องไปที่เกาะไอล้าเดอเมอร์ต้า
กัปตันสแปร์โรว์ช่วยเราได้ แต่ไม่ใช่อยู่ในสภาพที่มีโซ่แบบนี้”
“ผู้การนอริงตัน”แจ็คพูด “บาร์บอสซ่าเป็นกัปตันเรือโจรสลัดอีกครั้งในทะเลแคริบเบียนนี้
คุณต้องจับเขา โดยไม่มีฉัน คูนจะทำได้ยังไง”
นอริงตันคิดเกี่ยวกับสิ่งนี้
“เราต้องกลับไปที่พอร์ตรอยัล”เขาพูด “ท่านผู้ว่าต้องงการพาลูกสาวกลับบ้าน
หลังจากนั้นเราค่อยไปตามหาโจรสลัด”
“ขอร้องละ ได้โปรด”อลิซาเบธพูด “วิลล์อยู่บนเกาะไอล้าเดอเมอร์ต้า
เราต้องไปช่วยเขา”
“เราต้องทำด้วยเหรอ?”
“คุณนอริงตัน
คุณต้องการแต่งงานกับฉันไหม เราจะแต่งงาน เราจะแต่งงานกัน
แต่สิ่งแรกเราต้องช่วยวิลล์ ได้โปรดเถอะนะ ทำเพื่อฉัน”
นอริงตันยิ้มและหันกลับไปหากะลาสี
“ตกลง พวกผู้ชายเตรียมพร้อม
เราจะไปที่เกาะไอล้าเดอเมอร์ต้า”
วิลล์และพวกโจรสลัดที่เป็นผีอยู่ในถ้ำบนเกาะไอล้าเดอเมอร์ต้า
“มันไม่ใช่เรื่องยุ่งยากเลย”พินเทลบอกวิลล์ “แค่เลือดเพียงนิดเดียวเท่านั้น”
“อาจจะมากกว่านั้น”บาร์บอสซ่าพูด
เขาผลักวิลล์ลงไปที่พื้นและวางมีดบนศีรษะของเขา
“ขออนุญาตนะ”
“นั่นใคร?”บาร์บอสซ่าพูด “นั่นใคร?”
“ฉันเอง กัปตันแจ็คสแปร์โรว์”
แจ็คเดินเข้ามาในถ้ำ
บาร์บอสซ่ามองไปที่เขา
“นายอีกแล้วเหรอ?”เขาพูด “นายออกมาจากเกาะนั้นได้ยังไง”
แจ็คหัวเราะและทำให้บาร์บอสซ่าโกรธมาก
“นายคือคนแรกคุฯเทอร์เนอร์ ต่อไปก็เป็นนาย”เขาพูดกับแจ็ค
“ฉันอยากเห็นนายตาย”
“ไม่”แจ็คพูดอย่างช้าๆ “นายไม่อยากทำอย่างนั้นหรอก”
“ทำไมฉันถึงไม่อยากทำ?”
“เพราะว่าเรือดอนท์เลสอยู่นี่ พวกเขาต้องการตัวนาย”
บาร์บอสซ่าเอามีดออกจากศีรษะวิลล์
“เอาตัวฉันไปเหรอ? พวกเขาทำไม่ได้หรอก
เราไม่ใช่มนุษย์ เราเป็นผี”
“ตอนนี้นายเป็นผี แต่หลังจากคำสาปถูกล้าง นายจะเป็นมนุษย์อีกครั้ง
พวกเขาฆ่านายได้”
บาร์บอสซ่าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
“แล้วนายมีแผนอะไร”เขาพูด
“อออกไปที่เรือดอนท์เลสเดี๋ยวนี้ ผีสามารถยึดเรือดอนท์เลสส์มาได้
แล้วคุณก็มีเรือ 2 ลำ”
“แล้วนายต้องการอะไร”
“นต้องการเป็นกัปตันอีกครั้ง ใต้การบังคับของนาย นายมีเรือดอนท์เลส
ฉันจะเป็นกัปตันเรือแบล็คเพิร์ลเอง”
บาร์บอสซ่ายิ้ม
“ตกลง ไปจัดการมัน”
ข้างนอกถ้ำผู้การนอริงตันอยู่บนเรือ
เขามีเรือลำเล็กเจ็ดลำ และลูกเรือที่มีมากกว่าห้าสิบคน มันถึงเวลาของการต่อสู้แล้ว
แต่เมื่อพวกผีโจรสลัดเริ่มเคลื่อนตัว
นอริงตันไม่เห็นพวกเขา พวกเขาไม่ได้อยู่บนเรือ พวกเขาเดินบนพื้นมหาสมุทร
นอริงตันและลูกเรือมองลงไปก็เห็นแค่ปลา
“พวกเขาอยู่ไหน”กะลาสีคนหนึ่งพูด “มีใครเห็นพวกเขาไหม”
ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น
บนเรือดอนท์เลสส์ ผู้การนอริงตันมองกลับไปที่เรือของเขา
เขาเห็นกะลาสี
และเขาก็เห็นโครงกระดูก
“เร็วเข้า”เขาตะโกน “กลับไปที่เรือ”
พวกเขาต้องกลับไปที่เรือดอนท์เลสส์และปีนขึ้นไปทางข้าง
พวกเขายิงผี โจรสลัด แต่พวกมันไม่ตาย ทันใดนั้นนอริงตันเห็นผู้ว่าสวอนน์
“คุณเป็นไงบ้าง”เขาถาม
“ฉันสบายดี แต่อลิซาเบธไม่รู้อยู่ไหน”
ตอนที่
14
จุดจบของคำสาป
กะลาสีมองไปที่อาหารบนโต๊ะของกัปตัน
“นายจะกินอะไรเป็นสิ่งแรก”หนึ่งในนั้นถาม
“เค้ก ฉันอยากกินเค้ก”อีกคนหนึ่งตอบ
อลิซาเบธปีนขึ้นบนเรือแบล็คเพิร์ลอย่างเงียบๆ
แต่ทันใดนั้นโจรสลัดก็หันไปเห็นเธอ
“เฮ้!! หยุดนะ”
อลิซาเบธวิ่งและโจรก็ตามไป
แต่พวกเขาก็หยุกเมื่อได้ยินเสียงที่ดังขึ้น
“เกิดอะไรขึ้น”
“ฉัน”
กิบส์อยู่ที่นั่น
แอนนามาเรียและลูกเรือทั้งหมด พวกเขาผลักโจรสลัดทั้ง 2 ตกลงไปปในน้ำ
“คุณเป็นใคร”อลิซาเบธถาม
“เราเป็นกะลาสีของแจ็คสแปร์โรว์”หนึ่งในนั้นตอบ “และตอนนี้เรือแบล็คเพิร์ลก็เป็นของเราแล้ว”
“เยี่ยม”อลิซาเบธพูด “เราต้องช่วยวิลล์
และแจ็คด้วย เร็วเข้า เราต้องเข้าๆปในถ้ำ”
แต่กะลาสีไม่เคลื่อนไหวเลย
“ไม่”แอนนามาเรียพูด “เรือแบล็คเพิร์ลเป็นของเรา
ไม่ใช่ของแจ็คสแปร์โรว์ เขาอาเรือฉันไป”
“ตกลง”อลิซาเบธพูด “แล้วฉันจะไปโดยไม่มีคุณ”
ภายในถ้ำ
แจ็ค วิลล์ และบาร์บอสซ่าจ้องไปที่ทอง
“ฉันไม่เข้าใจนาย”บาร์บอสซ่าพูด “นายอยู่ฝั่งในกันแน่”
“ฉันเป็นคนที่เดาใจยาก” แจ็คพูด “ไม่มีใครเข้าใจฉันหรอก เอานี่ไป”
เขาพูดกับวิลล์
ทันใดนั้น เขาขว้างดาบให้กับวิลล์
“แจ็ค”บาร์บอสซ่าพูด “ฉันเกือบจะชอบนาย”
แจ็คหัวเราะ
“จำได้ไหม ฉันคือโจรสลัด”เขาพูด
แจ็คต่อสู้กับบาร์บอสซ่า
และวิลล์ต่อสู้กับกะลาสี
ทันใดนั้น
บาร์บอสซ่าก็หยุด
“นายเอาชนะฉันไม่ได้หรอก แจ็ค”เขาพูด
ทันใดนั้นเขาก็ดึงดาบออกมาแล้วพุ่งไปที่แจ็ค
แจ็คหยุดการต่อสู้
วิลล์ก็เช่นกัน พวกเขาจ้องไปที่จุดจบของดาบ
“ฉันชอบคำสาป”แจ็คพูด “ฉันก็อยากได้ทองด้วย”
เขาดึงเหรียญทองออกมาจากกางเกงของเขา
และเขาก็เป็นโครงกระดูกเช่นกัน
แจ็คดึงดาบออกมา
และต่อสู้กับโครงกระดูกอีกครั้ง
บาร์บอสซ่าใช้ดาบได้ดีแต่แจ็คใช้ดาบได้ดีและเร็วกว่า แต่ผีไม่ตาย
เขาไม่สามารถฆ่าบาร์บอสซ่าได้ และบาร์บอสซ่าก็ไม่สามารถฆ่าเขาได้เช่นกัน
วิลล์ต่อสู้กับโจรสลัด
ทันใดนั้นเขาก็เห็นอลิซาเบธ
“ฉันอยากช่วยคุณ เธอพูด”
เธอนำดาบขึ้นมาและเริ่มต่อสู้
แต่บาร์บอสซ่าเห็นอลิซาเบธเช่นกัน
เขาวางดาบที่ใกล้ศีรษะของเธอ
“ฉันชนะ กัปตันแจ็คสแปร์โรว์”เขาพูด “ยืนดาบมาให้ฉัน ไม่งันเด็กผู้หญิงนี่ตาย”
แจ็คไม่ขยับ
เขามองไปที่อลิซาเบธและวิลล์ เขานำปืนขึ้นมาและจ้องไปที่บาร์บอสซ่า
ทันใดนั้นเขาก็ยิงบาร์บอสซ่า
บาร์บอสซ่ายิ้ม
“นายโง่รึเปล่า? นายรอมาเป็นสิบปี
เพื่อที่จะใช้ปืนนั้นยิงฉันเนี๊ยะนะ นายฆ่าฉันไม่ได้หรอก”
“เขาไม่ได้โง่”วิลล์พูดเขายืนถัดจากกล่องทองของโจรสลัด
และถือเหรียญอยู่ในมือ และมือของเขามีเลือด เขาวางแหรียญลงไปในกล่อง
บาร์บอสซ่าหยุดพูด
เขามองไปที่เสื้อของเขาและเห็นเลือด ต่อมาเขาล้มลงและตาย
ในเวลาเดียวกัน
บนเรือดอนท์เลสส์ โจรสลัดเปลี่ยนไป โครงกระดูกกลายเป็นมนุษย์
“เกิดอะไรขึ้น?” หนึ่งในพวกเขาพูดขึ้น “ฉันรู้สึก”
กะลาสีของนอริงตันต่อสู้กับพวกเขาได้ง่ายขึ้น
โจรสลัดบางคนตาย
กะลาสีจับโจรสลัดใส่โซ่ตรวน
ภายในถ้ำ
แจ็คกรีดมือของเขา เขาเอาเหรียญมาป้ายเลือดแล้ววางเหรียญลงไปในกล่อง
เขานำทองที่อยู่บนพื้นออกมาจากถ้ำพร้อมกับอลิซาเบธและวิลล์
แต่เรือแบล็คเพิร์ลไม่ได้อยูที่นี่แล้ว
เขานั่งลง
“ฉันขอโทษ แจ็ค”อลิซาเบธพูด
“ฉันเข้าใจ” แจ็คพูด “ฉันมาช้าไป
และพวกเขาก็ไม่รอฉัน พวกเขาทำถูกแล้ว โจรสลัดไม่เคยรอใคร”
ตอนที่
15
บทสรุปของโจรสลัด
แจ็คยืนอยู่ข้างหน้าท่านผู้ว่าและผู้การนอริงตัน
กะลาสีและเหล่าประชาชน
“ถึงเวลาแล้ว แจ็คสแปร์โรว์”ท่านผู้ว่าพูด “นายเป็นโจรสลัด และตอนนี้นายต้องตาย”
“แต่พ่อค่ะ”อลิซาเบธตะโกน “เขาเป็นคนดี
เขาช่วยลูก และเขาก็ช่วยทุกๆคน”
“พ่อรู้”ท่านผู้ว่าพูด “แต่เขาเป็นโจรสลัด”
ทันใดนั้น
วิลล์ก็ยืนอยู่ข้างอลิซาเบธ “ผมรักคุณ อลิซาเบธ”เขาพูด
“ผมอยากบอกคุณก่อนที่ผมจะไม่ได้บอก”
ทันใดนั้นเขาก็วิ่งไปหาแจ็คและขว้างดาบไปหาเขา
พวกเขาต่อสู้กับทหารของนอริงตัน อลิซาเบธและพ่อของเธอก็มองอยู่
“ยิงสแปร์โรว์”นอริงตันตะโกน “ใช้ปืน”
วิลล์ยืนอยู่ด้านหน้าของแจ็ค
“ยิงเขา และนายก็ยิงฉัน”เขาพูด
“วิลล์”ท่านผูว่าพูด “นายกำลังทำอะไร? ผู้ชายคนนี้คือโจรสลัดนะ”
“เขาเป็นคนดี”วิลล์ตะโกน
“คุณเป็นใคร เทอร์เนอร์”นอริงตันพูด
วิลล์จ้องไปที่เขา
“ฉันเป็นคนที่อยู่ระหว่างคุณและแจ็ค”เขาพูด
อลิซาเบธยืนอยู่ถัดจากวิลล์
“และที่นี่คือที่ของฉันด้วย” เธอพูด
นอริงตันมองจากวิลล์ไปที่อลิซาเบธ
เขารู้ว่าตอนนี้เธอไม่ได้รักเขา เธอรักวิลล์
แจ็คมองไปที่ผู้คนรอบๆ
“เพื่อน”เขาพูด “จงจำวันนี้ไว้ให้ดี
วันที่คุณเกือบจะฆ่าฉันได้”
แต่เขาไม่ได้หยุดแค่นั้น
เขาตกลงไปที่ท่าเรือ
ทุกคนวิ่งไปดู
พวกเขาเห็นเรือแบล็คเพิร์ล และบนเรือมีพวกกะลาสีของแจ็ค
พวกเขากำลังรอกัปตันของพวกเขาอยู่
นอริงตันมองไปที่วิลล์
และเขาก็มองดาบเขา
“มันเป็นดาบที่ดี”เขาพูด “คนทีดีทำมันขึ้นมา
ฉันหวังว่านายจะเป็นคนดี วิลล์เทอร์เนอร์”เขามองกลับไปที่อลิซาเบธ
“ฉันหวังว่าพวกคุณทั้งสองจะมีความสุขมากๆนะ คุณสวอนน์”เขาพูด
กะลาสีวิ่งตามเขาไป
“ผู้การนอริงตัน เราไม่ตามเรือแบล็คเพิร์ลไปเหรอครับ”
“ไม่ใช่ตอนนี้ ฉันคิดว่าเราน่าจะต่อเวลาให้พวกเขาไปก่อน
แล้วเราค่อยตามหาเขา”
เขาเดินออกไป
วิลล์มองไปที่อลิซาเบธและเธอยิ้มให้กับเขา
“โอ้ ลูกรัก” ท่านผู้ว่าพูด “เขาไม่ใช่กะลาสี
เขาไม่ใช่กัปตัน แต่เขาเป็นช่างตีเหล็ก”
“เขาเป็นโจรสลัด”อลิซาเบธตอบ เธอยิ้มอีกครั้ง
แจ็คว่ายน้ำไปที่เรือแบล็คเพิร์ลและปีนขึ้นเรือ
“นายกลับมาหาฉัน”เขาพูดกับกิบส์
กิบส์มองไปที่พื้น
“ฉันรู้ นายทำถูกต้องแล้ว แต่…”
แจ็คยิ้ม เขามองกลับไปที่พอร์ตรอยัล และเขาก็มองออกไปที่มหาสมุทร
มันเป็นวันที่สวยงามาก
แอนนามาเรียอยู่ด้านหน้าเรือ
เธอหันกลับมาหาเขา
“กัปตันสแปร์โรว์”เขาพูด “เรือแบล็คเพิร์ลเป็นของคุณ”
แจ็คนำหมวกและเสื้อของเขาออกมา
ต่อมาเขายิ้มและหันเรือไปทางทิศตะวันออก
เขาก็เริ่มร้องเพลง
“โยโฮ โยโฮ โจรสลัดคือชีวิตฉัน…..”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น